İnsanların yaptıklarının nedenlerine dair anlattığı kimi hikayeler, devletle pasif uzlaşmaya dair ortak duyguları ima eder ve devletin sosyal ve politik mimarisinden maddi kopuşu daha da zorlaştırır.
Başkanlık sistemiyle kritik bir konuma gelen HDP, sistem değişikliği tartışmalarını Türkiye gündeminde tutuyor. Kürtlerin talep stratejisinin oyuncusu olacağına, enerjisini “cumhur gitsin millet gelsin” oyununa harcıyor.
IŞİD’in Kobanê’yi katliamla tehditine sessiz kalınmasına karşı yapılan protestolarda onlarca insan öldürüldü. Ölen insanlar için bir yas duygusu geliştirilmesi yerine, kırılan cam-çerçeve üzerinden öfke kusan bir toplum ve devlet gerçekliği söz konusu.
Etrafındaki “sır” halesi, barış sürecine olan güvensizliği pekiştiriyor. Bu süreçte yanlış yapan, hatalı veya başarılı kararlar alan birileri var mı, herhangi bir fikrimiz yok. Eski çatışmalı günlere dönüldüğünde, ne bunu önlemenin imkanına, ne bilgisine, ne de sorgulama hakkına sahip olacağız.
“Barış süreci”nin tek gündem olduğu son günlerde, kalpleri sürecin “hassasiyeti” ile dolup taşan bilumum eşraftan sıklıkla şu duygu yüklü cümleleri duyuyoruz: “Bin yıldır birlikte yaşıyoruz”, “Kurtuluş Savaşı’nda birlikte savaştık”…
