İfşanın “ayrıcalıklarından” faydalanmak için kadınlığını öne sürmek, yani kadınlığını sömürmek, gerçekten cinsel şiddete maruz kalanların seslerini daha da kısarak, eşitsizlikleri derinleştirebilir.
Kürtlüğümün turnikeden geçip geçemeyeceğini yazalı altı yıl oldu. Şimdilerde hayat, bir yerlere geçebildiğimi müjdeliyor bana. Beyaz yakalı yıllarımla harmanlanmış Kürtlüğüm öyle hoş bir noktada ki; ne kusur, ne gurur…
Türkçeyi İstanbul şivesiyle konuşan, “düzgün” okullarda okumuş, haşmetli burnu estetikle normalleştirilmiş kısmım turnikeden geçiyor; batıya göç etmek zorunda kalmış ve orada “afedersiniz Kürt” olduğu hissettirilmiş kısmım turnikeye takılıyor.*
