Kara önlüklüler ittifakının çocuklara vaadi daha fazla “düşman” bilgisidir. Bu kötücül siyaset, Kürtlerin temsil ettiği değişim umudunu HDP üzerinden sömürerek alanını genişletiyor. Yolları ayırmanın zamanıdır.
HDP ne yaparsa yapsın Türkiyeli olamıyor. Kürt kamusal aklı ise, mevzi kaybetmemek için HDP’ye her durumda sahip çıkıyor. Olgular ve algılar arasında sıkıştıkça mahcuplaşan HDP, merkezde kendisine alan açıldığını düşünmekle teselli buluyor. Oysa açılan, Kürtlerin taleplerinin kriminalize edildiği tartışmaların yapıldığı bir alandır.
Kübalıya, İrlandalıya, Filistinliye, Bosnalıya, Kosovalıya saygı ve sempati nedeni olan Kürt için “suç” addediliyor. Kürt yurtseverliği, “başıboş bırakılmamalı” derekesinde görülüyor.
Başkanlık sistemiyle kritik bir konuma gelen HDP, sistem değişikliği tartışmalarını Türkiye gündeminde tutuyor. Kürtlerin talep stratejisinin oyuncusu olacağına, enerjisini “cumhur gitsin millet gelsin” oyununa harcıyor.
Parlamenter sistemin 150 yıllık devlet sicili: Ermeni soykırımı, Rum ve Yahudi pogromu, Alevi katliamı, Kürt isyanlarında 150-200 bin Kürdün katli, 1990’larda 17 bin faili meçhul cinayet. Peki siz bunun neresini güçlendirmeyi düşünüyorsunuz?
Kürtler, adlarının altını çizdiklerinde milliyetçilikle suçlanıyorlar! Oysa Kürtlerin adlarını zikretmesi nefs-i müdafaadır. Bu “suçu” işlememek için taleplerini belirsiz bir “kurtuluş” prosedürüne bağlamak Kürtlere büyük bir haksızlıktır. Ve devlet söyleminde, “Türk, Kürt, Laz, Gürcü, Çerkez…” kolajı olmadan tek başına söylenemeyen “Kürt” kullanımından da pek farkı yoktur.
HDP yöneticisi, Nazım Hikmet’in temsil ettiği “solcu” edebiyatı arkasına alarak, “Türkiye devrimci hareketi[nin]… yakıcı enternasyonalist görev”lerinden dem vuruyor. Hızını alamayıp bir de parmak sallıyor, “Türkiye devrimci hareketi, tek vazifesi Kürt halkını desteklemekten ibaret olan bir topluluk değildir.”
HDP’nin seçimlere parti olarak gireceğini açıklamasından beri, bir tedirginliktir almış başını gidiyor. Gerek iktidar ve gerekse muhalefet mahfillerinde hasıl olan tedirginliğin sebebi açık: Barajın altında veya üstünde, HDP her halükarda birilerinin “hesabını” altüst ediyor.
Seçimlere parti olarak girme kararı güncel politik “hesapları” aşan bir zorunluluk HDP için. Barış sürecinin “olay”ı olarak HDP projesi yakın dönemdeki siyasal alt-üst oluşun esas dinamiği olma potansiyeline sahip çünkü.
Aylarca “aşiret oyları” ile yatıp kalktığımız; BDP’nin, hırsızlık iddialarına rağmen iktidarın Kürdistan’daki gücünü nasıl koruduğunu sorgulamak yerine aldığı oylara sevindiği; iddiasını itibarsızlaştıran HDP’nin “mutlak başarı” elde ettiğini duyurduğu “tarihi” bir seçimi geride bıraktık.
Son zamanlarda Fırat’ın batısından Halkların Demokratik Partisi’ne (HDP) yönelik linç haberleri geliyor. Geçtiğimiz günlerde HDP’liler bu kez Fethiye’de milliyetçi-ırkçı grupların saldırısına uğradı. Saldırganlar, HDP binasına saldırırken “yasadışılık”, “suç işleme” gibi bir kaygı duymadan; tam tersine verili “haklarını” kullanıyorlarmışçasına davrandılar.
